El peor y mejor año de mi vida

Todo el mundo habla de lo maravillosa que es la maternidad, y lo es, pero también es lo más duro que nos ha pasado nunca. Primero nadie te avisa de lo complicado que es el postparto, para mi el primer bache de la maternidad, ya que en mi caso fue terrorífico. La gente me hablaba del parto, me prepararon para ello, pero nadie lo hizo para lo que vendría después.

2016-08-25_00177.jpg
Foto embarazo de Norma Grau

Mi hijo Jordi nació el 13 de setiembre de 2016 por cesárea, algo de lo que mi mente no se había podido mentalizar a tiempo y estaba aterrada, pues estuve meses preparándome para el parto normal (aunque reconozco que también me daba mucho miedo).

El día de su nacimiento no fue el más feliz de mi vida. En ese momento tu hijo no es la persona que más quieres, sino un completo desconocido, aunque hayáis estado juntos 9 meses.

Como decía, mi postparto fue horrible. Mi marido no pudo ni tener sus 15 días de baja por paternidad, por lo que durante los 5 días que estuve ingresada, por las mañanas se quedaba mi madre y por las tardes llegaba él. Me invadió una sensación de tristeza y vacío tremenda durante el tercer día de estancia en el hospital de Barcelona, aunque el trato de las enfermeras fue de 10; el no poder hacer casi nada, no poder coger a mi bebé bien, tener que pedir ayuda para todo y, lo peor, las visitas de la gente, sobretodo por las mañanas que era cuando podía aprovechar para descansar un poco, hacían que no pudiera disfrutar del todo de la maternidad.

El día que nos dieron el alta intentaron por segunda vez hacerle las otomisiones acústicas. Ya se las habían hecho dos días antes pero no lograron que estuviera calmado, así que las tuvieron que repetir, sin éxito. Nos dijeron que no nos preocupáramos y que volviéramos en unos 10 días para hacerlas de nuevo, pues podía tener restos en el oído y por eso daba negativo.

Al llegar a casa me invadió una mezcla de pena, tristeza y agobio tremendos! La primera noche que cenamos los tres en casa no pude evitarlo y rompí a llorar. No entendía lo que me estaba pasando… No era feliz, lo tenía todo conmigo, pero no conseguía sonreír, me sentía vacía.

Cuando me enteré de que lo que me sucedía era algo normal pude ver las cosas de otra manera; soy una persona muy positiva y alegre por lo que sabía que en unos días volvería a ser la de siempre y podría disfrutar del todo de mi nueva vida, y decidí focalizarme en eso. Mientras me recuperaba y me acostumbraba al cambio, intentaba disfrutar de los momentos que vivía junto a mi bebé, conocernos y establecer ese vínculo del que todos me hablaban.

_C4A2117.jpg
Foto sesión newborn de Norma Grau

Al pasar los 10 días, volvimos al hospital a hacerle de nuevo las pruebas, pero volvió a dar negativo, la línea nunca llegaba al verde. Tanto mi marido como yo salimos un poco tristes preguntándonos si nuestro pequeño sería sordo. Todos nos decían que era imposible, que al nacer estaban atontaditos, que no se enteraban bien de las cosas y que su sueño era muy profundo, así que aunque nos invadía el temor, decidimos no pensar más sobre ello.

Pero el miedo volvió una noche mientras cenábamos en casa de unos amigos nuestros, estábamos viendo un partido de fútbol y nuestro hijo dormía en mis brazos. Sin darse cuenta uno de nuestros amigos gritó GOL cuando el Barça marcó y Jordi ni se inmutó, siguió dormidito como un angelito, en ese momento mi marido y yo nos miramos y supimos que algo sucedía.

Pasaron los días y volvimos al hospital a repetir las pruebas. Cada vez que le ponían los cables por su cabecita pequeña me daba una cosita… pero me intentaba calmar pensando que todo lo hacíamos por su bien. Cuando parecía que la línea llegaba al punto verde, nosotros nos mirábamos impacientes y a la vez preocupados y, de nuevo, volvía a bajar. Sin abrir la boca, ambos sabíamos que no las pasaría una vez más. Las enfermeras salían de la sala y hablaban entre ellas mientras nos miraban. ¡Me quería morir! Sabía que algo iba mal, aunque me dijeran que no era así.

Llegaron a repetir las pruebas unas 5 veces con diferentes enfermeras y todas daban negativo, así que al salir decidí buscar un especialista.

En casa todos decían que no le diera importancia, que los niños que nacían por cesárea normalmente tenían restos en los oídos y que era algo normal, pero que si quería quedarme más tranquila, buscaríamos a un otorrino por la mutua, y así lo hicimos. Pedimos hora con el Doctor Cisa de la Clínica Quirón y nos fuimos a hacerle más pruebas, muy nerviosos y deseando que todo saliera bien.

Después de hacerle los potenciales y ver que salían negativos esperamos a que nos atendiera el médico y nos dijera alguna cosa positiva (no puedo reprimir las lágrimas al recordar todo esto). Yo seguía con mis hormonas revolucionadas y muy sensible a todo, mi bebé tenía solamente un mes y aun no había disfrutado de la maternidad.

El doctor nos pidió que nos sentáramos en una silla y, con muy poco tacto, nos dijo que nuestro hijo tenía un problema y que cuanto antes lo asimiláramos mejor. Era sordo. No pude evitarlo y me puse llorar. El médico al verme me dijo que no hacía falta llorar, pues lo que tenía mi hijo no era una enfermedad terminal y que había solución: tendrían que ponerle implantes, con eso podría escuchar y su vida sería completamente normal.

En ese momento sólo quería matarlo. ¿Cómo podía ser tan frío? Soy hija de médico y sabía lo que era un implante coclear y todo lo que implica su proceso, aunque mi marido lo desconocía totalmente. Salí destrozada de la consulta, me quería morir! Mi bebé, tan pequeñito e indefenso, tendría que pasar por tantas cosas durante su primer año que sólo quería llorar y llorar. Sabía que me esperaba el año más duro de mi vida… Lo peor fue cuando se lo expliqué y enseñé a mi marido. Se quedó paralizado y no pudo reprimir sus lágrimas. Sólo ves esos aparatos tan grandes en su cabecita pequeña y piensas en la operación y lo que implica que le abran la cabeza para ponerle el implante… Nos fuimos a casa desolados. Allí nos esperaba mi suegro que llevaba dos horas dando vueltas y buscando información sobre implantes cocleares. Más tarde llegó mi madre y minutos después la pareja de mi suegro.

Cada vez era más duro; nos llamaron mi hermana, mi cuñada, mi padre, mi suegra… todos estábamos en shock, pero intentábamos pensar en que había solución. Por muy doloroso que fuera todo, podría llegar a oírnos.

Esa noche intentamos dormir, pero no lo logramos. Tanto mi marido como yo no dejábamos de hacernos la misma pregunta una vez tras otra: ¿porqué a nosotros? No tenemos ningún antecedente de sordera en la familia, no entendíamos nada. Lloramos, lloramos y lloramos hasta que, al verle como nos miraba, nos dimos cuenta de que lo que más necesitaba nuestro hijo era vernos a nosotros felices, así que hicimos de tripas corazón y decidimos focalizar toda nuestra energía en él.

2016-09-20 11.02.14.jpg

Pasan los días y un día te das cuenta mientras le tienes en brazos que ya no sabrías vivir sin él. Descubres la mejor forma de querer, la más maravillosa y única. La palabra querer hasta ahora no tenía significado, o almenos lo que creías que significaba.

Termino mi primer post con un nudo en la garganta y llorando. Recordar todo esto me duele y mucho, pero hablar de ello es necesario. Me hace ver lo fuerte que puedo llegar a ser. Los problemas de cada uno son los más grandes, pero cuando el problema es de tu hijo todo se magnifica.

38 respuestas a “El peor y mejor año de mi vida

Add yours

  1. Un beso muy grande princesa. Como todos los padres de hijos con algún problema, viviréis una paternidad profunda y heroica. Un abrazo a los dos.
    Toñi

    Me gusta

  2. Teniu el nen mes maravellos del mon, serà molt feliç, tindrà al seu costat una familia inmillorable i uns pares que li donerán tot l’amor que li faigi falta.

    Me gusta

  3. Esta prueba que os ha puesto la vida solo debe haceros mas fuertes para poder cuidar y dar todo el amor del mundo al angelito que todos conocemos. No estais solos en este camino, os queremos.

    Me gusta

  4. Hola Jeny ,
    Ser q per molt q et diguin coses el dolor que tu sens ningu el sentira , pero tens la sort de que estem el segle XXI que la medicina abançat molt i que el jordi podra fer una vida totalment normal i que cada cop els implant estan més lograts , i pensar que el primer dia que digui mama o papa el jordi donareu les gracies aquest implants que quan nosaltrea anavem a escola aquest nens apenas podien ni parla i ara fan vida normal . Molta anims wapos segur que el jordi creixera feliç i guapo com els pares. Dr Cisa va operar el meu nen i esteu en unes grans mans i segur que el pare us podra guiar … Petonts wapaa

    Me gusta

  5. buf jenni no se que dir, ja que en aquests moments ser que res et podra aliviar el dolor que teniu!! aquestes coses no se sap com pairles fins que et pasen! pero com diu la gemma codina estem al sigle XXI, i dintre de uns anys quan tot hagi passat ell podra explicar-ho, será un nen maravillos amb una familia maravallosa que l apollara amb tot i mes! aixo segur que no li falta, una abrazada gegant i molts anims! vals multissim i pots amb tot guapa

    Me gusta

  6. buf jenni no se que dir, ja que en aquests moments ser que res et podra aliviar el dolor que teniu!! aquestes coses no se sap com pairles fins que et pasen! pero com diu la gemma codina estem al sigle XXI, i dintre de uns anys quan tot hagi passat ell podra explicar-ho, será un nen maravillos amb una familia maravallosa que l apollara amb tot i mes! aixo segur que no li falta, una abrazada gegant i molts anims! vals multissim i pots amb tot guapa

    Me gusta

  7. Me siento tan reflejada…supongo que sabes que somos familia (tu madre y mi padre eran primos) llevo 4 años luchando contra la enfermedad de mi pequeño y sé cómo se siente al principio…un dolor tan grande que no es comparable a nada. Pero si te puedo decir que después con el tiempo todo toma otra forma y centras tus esfuerzos en que sean felices. He aprendido a ver el lado positivo de las cosas y eso que la enfermedad de Álvaro es degenerativa y sin cura, pero aún así aprendes a vivir de otra manera.
    Mucha fuerza y ya verás como todo irá bien y tu chiquitín tendrá una vida normal.
    Un beso

    Me gusta

  8. hola Jeny
    Es un relato precioso y donde creo que todas nos vemos reflejadas en todo lo que dices del Post parto , Cesárea, tristeza , visitas descontroladas………
    Eres una luchadora y todo lo duro que paséis ahora a la larga tendréis una larga recompensa.
    Me has emocionado muchísimo
    Un besito para todos

    Me gusta

  9. Jenny, quina valentia explicar-ho tant bé. M’he posat tant en el teu paper que he acabat amb els ulls plorosos.
    Segur que tot surtirà bé, el més important és que ell noti que l’estimeu i sou forts per afrontar-ho tot!
    Una abraçada ben gran i felicitats pel blog!!!
    Eli.

    Me gusta

  10. Hola guapa! Ja sé que no tenim molta confiança encara que ens coneixem, però saps que també sóc mare i al llegir-te se m’ha encongit el cor i he plorat. Heu de pensar que la medecina ha avançat molt, ser positius i tractar de gaudir del vostre petit, que és preciós. Si necessites escriure’m o el que sigui, estic aquí 😉 Una abraçada!

    Me gusta

  11. Jennita, se m’han caigut les llàgrimes.. Ho superareu tot els tres junts, i el petit podrà fer vida normal i el més important, serà una personeta FELIÇ tenint-vos com a pares

    Me gusta

  12. Jenny de les coses més boniques que podem fer en aquesta vida és compartir. Fer-ho com ho fas fa que posis a cadascun dels nostres cors uns granets d’amor, i t’acompanyem amb molt de carinyo. No podrieu estimar més al mini J.

    Me gusta

  13. Quan em vaig assabentar del tema per la Gina ja s’hem van caure les llàgrimes perquè us tinc moltíssima estima. Però en llegir tot això no puc parar de plorar. Sou increïbles com a pares, parella i amics. Així que amb molta força i endavant teniu el suport d’amics i familiars i encara que faci mal estarem al vostre costat.
    Un petó enorme família ❤

    Me gusta

  14. Gran post, Jenny!
    Que el que un corona de lito y lola ha unit… m’alegro de veure que t’has animat a escriure un blog. Algún dia potser m’hi animo jo també.
    Si hi ha alguna cosa de la que ningú et prepara i la que jo he portat i porto més malament és el patiment. És molt fàcil i molt bonic tot el que t’expliquen de l’amor que sentiràs i també és ben cert, perquè és inexplicable el que s’estima però ningú t’avisa de lo sobrecollidor del que pots patir quan algú que estimes tant i depén de tu no està bé. Pateix i no sap ni que té, i tu pateixes mil cops més.
    Vaig passar per coses similars amb en Marc i, per desgràcia, continuem i el que ens queda. Però sobretot, igual que tu, nosaltres sempre li posem la millor cara, perquè ell no és mereix menys. Sap que ens té amb ell i quan ens somriu, tenim la recompensa.
    Segueix lluitant guapa, nosaltre també ho farem. Molta força.

    Me gusta

  15. Hola guapa es muy duro tener que afrontar lo que estáis pasando me sabe muy mal, me ha encantado lo que has escrito, ya que es la pura realidad aunque dolorosa,. Ahora lo que tenéis que hacer es seguir hacia delante y seguir luchando que como padres seréis los mejores, solo es aprender a vivir mirandolo desde otra perspectiva, pero sois grandes luchadores y lo que os propongais lo conseguiréis, ánimo y si necesitáis algo ya sabéis donde me tenéis, en lo que pueda dentro de mis posibilidades os ayudaré en lo que este en mi mano, por lo pronto ya lo tengo en mi muro del Facebook un beso muy grande para todos y fuerza y ánimo aunque se que es muy difícil pero no os rindas un gran beso

    Me gusta

  16. T’he escrit abans però no puc evitar tornar-ho a fer… Em sento tan identificada!
    Et convido a llegir el meu blog, veuràs que vam patir un procés similar… I si avances una mica et faràs una idea del que t’espera ben aviat amb el Jordi. És un camí dur, però moooolt gratificant!
    Com t’he dit abans, per qualsevol cosa estem aquí. És molt important el contacte amb altres famílies.
    Un petó i molts ànims!

    Me gusta

    1. Hola guapa! Gracies x compartir el teu blog! Estic plorant com una madalena xo nomes puc donarte ls gracies x compartir tot el q as viscut amb el pep, pq llegir q algu a pasat xl q stas pasant et fa veure q no stas sol. Ens encantaria coneixeus un dia, i veure tot el q eu aconseguit plegats i amb tant amor i carinyo com el q estem posant nosaltres, q ia dies q s fa tot molt dur. Una abraçada molt forta!

      Me gusta

  17. Tu historia es sobrecogedora y me pongo en vuestra situación y ha tenido que ser duro, mucho.

    Y supongo que te llevarán los demonios cada vez que alguien te dice, ¡hay cosas peores!

    Pues sí, las habrá, pero para cada uno sufre su propia situación.

    El bebé es una monadita y vosotros unos luchadores.

    Ánimo!

    (Con tu permiso te sigo en Instagram y por aquí)

    Me gusta

  18. Os deseo toda la fuerza del mundo, se me caen las lagrimas al leeros… que duro es saber que tu peque va a tener que pasar por todo esto! Que ejercicio de sinceridad en tus palabras.Espero de todo corazón leer que todo va viento en popa! y con los papis que tiene seguro que todo irá genial. Un beso familia.

    Me gusta

  19. Jenny ; tienes que ser fuerte , como bien sabes hace ya muchos años , yo supere el problema que tenía , fueron unos años muy duros , sobre todo cuando me comunicaron que no volvería a hablar en mi vida , tus primos eran demasiado pequeños para entender la situación y yo me negué a no poder volver a hablar con ellos.
    Fueron cuatro años muy duros de infiltraciones de botox en la cuerdas vocales , operaciones, acudir al logopeda durante esos cuatro largos años cada semana, no poder comunicarme con tus primos, superar la depresión que ello conlleva , pero tuve una gran suerte ser madre , la niña se hizo mayor antes de tiempo, ella sabia que para poder comunicarse conmigo , debía saber leer para saber que decía mama. con cuatro años ya sabia leer y escribir para poder entender l o que decía mama.
    Saquear las fuerzas gracias a ellos ,el tío que fue un gran apoyo .
    La familia prácticamente no se entero ni tan siquiera de una pequeña parte de lo que tuvimos que superar, como ves puedo hablar y todo ha quedado en el olvido , salvo las crisis que puedo sufrir de vez en cuando, pero ya con la ayuda de Ainhoa y Aitor no son tan duras, se superan más fácilmente.
    Como ves , si te dejas ayudar , por muy duro que sea siempre se supera.
    Desde aquí muchos ánimos y sobre todo paciencia , no la pierdas.
    Hay una cosa que dejas reflejada y es el apoyo de Jordi, junto a él superareis esta situación
    No caigas en el desanimo, ya que sino no podrás ayudar a tu pequeño.
    Un beso

    Me gusta

Deja un comentario

Blog de WordPress.com.

Subir ↑